بررسی نظرات بهورزان شاغل در دانشگاه های علوم پزشکی از توانایی خود در انجام بسته خدمتی

مقدمه: در نظام بهداشت و درمان کشور، بهورزان اولین رده نیروی انسانی در صف ارایه مراقبت های بهداشتی درمانی در روستاها هستند. شناسایی نیازهای آموزشی بهورزان ، پیش نیاز یک برنامه آموزشی مؤثر است. پژوهش حاضر با هدف تعیین نظرات بهورزان شاغل در سیستم بهداشتی کشور از توانایی خود در انجام بسته خدمتی انجام شد.   روش کار: این مطالعه مقطعی در بین بهورزان مرد و زن شاغل در خانه های بهداشت انجام شد. نمونه گیری با روش چندمرحله ای صورت گرفت. به منظور گردآوری داده ها، پرسشنامه ای 104 سؤالی بر اساس اطلاعات دموگرافیک و سرفصل های آموزشی بهورزان تدوین شد. اعتبار پرسشنامه بر اساس نظرخواهی از کارشناسان و صاحب نظران در حیطه بهورزی کشور، و پایایی آن با ضریب آلفای کرونباخ (974/0) تأیید شد. داده ها با استفاده از فراوانی، میانگین و انحراف معیار و آزمون های t-student و chi-squared در spss مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت.   یافته ها: میانگین سنی بهورزان زن در این مطالعه 7/6±7/35 سال و در بهورزان مرد 4/7±1/39 سال بود. 62% بهورزان ساکن روستای خود بودند و 68% آن ها مدرک دیپلم داشتند. در این مطالعه، 95% از بهورزان توانایی خود را در حیطه استفاده از کامپیوتر و دیگر نرم افزارها ضعیف دانستند. بهورزان در 34% از حیطه ها توانایی خود را عالی و در 65% دیگر از حیطه ها توانایی متوسط بیان کردند.   نتیجه گیری: توجه به نظرات بهورزان، اقدامات کارشناسی در بهبود توانایی بهورزان در انجام وظایف حرفه ای ایشان و تأکید بر آموزش های مدوام و کارگاه های آموزشی منجر به بهبود کیفیت مراقبت ها می شود. به علت گستردگی جغرافیایی خانه های بهداشت، نیازسنجی آموزشی جهت بهورزان هر استان به صورت جداگانه ضروری می باشد.